Στις 12 Οκτωβρίου 2015 ο υπουργός Υποδομών Σπύρτζης ανακοίνωσε νέες αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων για τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αυτή του η αναγγελία δεν μας εκπλήσσει καθόλου, αφού είναι μέρος μιας γενικότερης τακτικής του ελληνικού κράτους που λέει πως, τώρα που έχουμε κρίση, λεφτά για τα κρατικά ταμεία δεν υπάρχουν. Όμως η δίψα του κράτους για έσοδα δεν σταματά να υφίσταται και έτσι την ικανοποιεί στις δικές μας πλάτες με νέα μέτρα όπως και αυτό.
Όμως δεν φταίμε εμείς για την κρίση που επιχειρούν να μας φορτώσουν.
Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Οι οικονομικές κρίσεις είναι βασικό στοιχείο του ίδιου του καπιταλισμού. Είναι οι εποχές όπου τα αφεντικά γίνονται πλουσιότερα και οι φτωχοί φτωχότεροι. Είναι η εποχή όπου τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας υποτιμούνται ακόμα περισσότερο. Που το κράτος καταργεί τα εργασιακά μας δικαιώματα και σε συνεργασία με τους καπιταλιστές (μικρότερους ή μεγαλύτερους) ρίχνουν τα μεροκάματα και τους μισθούς.
Από την άλλη οι κινήσεις του κράτους δεν δείχνουν ότι δεν υπάρχουν λεφτά, αφού συνεχίζει να εφαρμόζει φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και τους καναλάρχες, να αγοράζει νέα περιπολικά και να εξοπλίζει τον στρατό με υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το νέο σχέδιο για εγκατάσταση επιπλέον καμερών στα βαγόνια του μετρό. Το ελληνικό κράτος, λοιπόν, αντίθετα με ότι λέει αυτό και τα κανάλια, διαθέτει χρήματα στα ταμεία του. Απλώς τα διαθέτει όταν και όπου θέλει, δηλαδή στο ντόπιο κεφάλαιο, στην ενίσχυση της καταστολής και του στρατού, στους μισθούς και τις συντάξεις βουλευτών και υπουργών και τα λοιπά.
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ
Το ελληνικό κράτος έχει εδώ και χρόνια διασφαλίσει ότι όλοι θα πληρώνουμε εισιτήριο με την χρήση του θεσμού των ελεγκτών. Για μας οι ελεγκτές δεν είναι απλά «άνθρωποι που κάνουν την δουλειά τους». Είναι αυτοί/ές που βγάζουν το μεροκάματο τους από τα πρόστιμα που μας κόβουν, ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ ΚΕΦΑΛΟΚΥΝΗΓΟΙ.
Τα τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί πάρα πολλά περιστατικά τραμπουκισμών από ελεγκτές. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να μην πληρώνουν το αντίτιμο του εισιτηρίου, καθώς πολλές φορές αδυνατούν το κάνουν. Έτσι οι ελεγκτές βλέποντας τα λεφτά τους να χάνονται δεν διστάζουν να τραμπουκίσουν όποιον/α ,δείχνοντας κάποια αγωνιστική στάση, αρνείται να πληρώσει το εισιτήριο του/της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι ελεγκτές βρίσκονται πάντα σε άριστη συνεργασία με τους μπάτσους, τους οποίους καλούνε όταν σκουραίνουν τα πράγματα για να επιβάλλουν την τάξη και να σύρουν στο τμήμα όποιον δεν σκύβει το κεφάλι. Αποκορύφωμα αυτής της συμπεριφοράς των ελεγκτών υπήρξε ο θάνατος του δεκαεννιάχρονου Θανάση Καναούτη στις 13/8/2013,όταν εκείνος, μην έχοντας εισιτήριο, δέχθηκε τον τραμπουκισμό ενός ελεγκτή και του οδηγού και κατά την διάρκεια του ελέγχου έπεσε από το τρόλεϊ που επέβαινε.
ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ
Στα ίδιο πλαίσιο, αυτό δηλαδή της τήρησης της τάξης στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και σε ένα γενικότερο κλίμα τάξης, ”ασφάλειας” και μηδενικής ανοχής που θέλουν να επικρατήσει σε ολόκληρη την κοινωνία, ανακοινώθηκε από τον ΟΑΣΑ ότι αρχικά θα τοποθετηθούν κάμερες στα βαγόνια των συρμών του ΜΕΤΡΟ και μετά και στους συρμούς του ΗΣΑΠ.
Έχοντας πλέον μια μεγάλη εμπειρία από τα συστήματα παρακολούθησης που έχουν τοποθετηθεί στους δρόμους των γειτονιών μας ξέρουμε ότι μόνο για την ασφάλεια μας δεν λειτουργούν. Αντίθετα γνωρίζουμε πώς θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην περαιτέρω καταστολή των κοινωνικών/ταξικών αγώνων και στην στοχοποίηση όποιου/ας συμμετέχει σε αυτούς, εντός και εκτός των συγκοινωνιών.
Εμείς ως μαθητές/τριες από διάφορα σχολεία και γειτονιές της Αθήνας χρησιμοποιούμε πολύ τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην καθημερινότητα μας, πολλές φορές ακόμα και για να πάμε στο σχολείο ή το φροντιστήριο μας. Έχουμε υπόψη μας ότι οι αυξήσεις στα εισιτήρια των συγκοινωνιών, καθώς και άλλα δεκάδες μέτρα που επιβλήθηκαν από την αρχή της οικονομικής κρίσης, είναι η προσπάθεια του κράτους και των αφεντικών να πληρώσουμε εμείς και η εργατική τάξη το βάρος της δικιάς τους κρίσης. Να πληρώσουμε εμείς δηλαδή τα “σπασμένα” τους, ενόσω αυτοί πλουτίζουν στις πλάτες μας.
Η άρνηση πληρωμής των εισιτηρίων δεν αποτελεί μόνο πολιτική πράξη αντίστασης, αλλά και βασικό θέμα επιβίωσης για εμάς και ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας, ιδιαίτερα των κατώτερων, εργατικών τάξεων και των λεγόμενων ευπαθών ομάδων.
Οι συγκοινωνίες δεν είναι ούτε πολυτέλεια, μα ούτε και εμπόρευμα για να πληρώνουμε κάθε φορά που τις χρησιμοποιούμε. Οι συγκοινωνίες είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ και θα έπρεπε να είναι προσβάσιμες και ελεύθερες για όλους. Γνωρίζουμε όμως ότι στην κοινωνία που ζούμε επικρατεί η λογική του κέρδους και δεν τρέφουμε καμία ελπίδα πώς το κράτος και το κεφάλαιο θα επιτρέψουν να γίνουν οι συγκοινωνίες ελεύθερες και δωρεάν για όλους.
Για όλους αυτούς του λόγους, μα και για πολλούς όλους εμείς ως αναρχικοί/ές αντιεξουσιαστές/τριες μαθητές/τριες αποφασίσαμε να μην χτυπάμε εισιτήριο αλλά τους ελεγκτές. Αποφασίσαμε να οργανωθούμε συλλογικά και αντιιεραρχικά, μακριά από ηγέτες και κόμματα. Αποφασίσαμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις και τον αγώνα μας ενάντια στην εξουσία και τον καπιταλισμό, μέσα και έξω από τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Έναν αγώνα ενάντια σε κράτος, αφεντικά και φασίστες. Έναν αγώνα…
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,
ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Συνέλευση μαθητών/τριών από τον Αναρχικό/Αντιεξουσιαστικό χώρο
Blog: sma-a.espivblogs.net
Mail: sma-a@espiv.net