ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Στις 6/12 του 2008 ο μπάτσος Ε. Κορκονέας πυροβολεί και δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο. Τα μαζικά συγκρουσιακά γεγονότα που ακολούθησαν έμειναν στην ιστορία και την συλλογική μας μνήμη, ως μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες εξεγέρσεις, τόσο στον Ελλαδικό, όσο και τον Ευρωπαϊκό χώρο. Χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, με την συμμετοχή νεολαίων και μαθητών να είναι μαζική και αξιοσημείωτη, βρέθηκαν στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα απέναντι στην τρομο-υστερία και την αστυνομοκρατία. Καταλήψεις διαρκείας σε σχολικούς και πανεπιστημιακούς χώρους, δυναμικές πορείες και συγκεντρώσεις, μαζικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, συνεχείς επιθέσεις σε καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους, συνέθεσαν το σκηνικό της εξέγερσης, αφήνοντας μια σημαντική κινηματική παρακαταθήκη.
8 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Όσα χρόνια και αν περάσουν από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αλλά και όλων των πεσόντων του ταξικού πολέμου, το καθήκον του κινήματος θα παραμένει η διατήρηση και η προάσπιση της μνήμης των νεκρών. Οι φτηνές και χυδαίες επιθέσεις στα πρόσωπα τους, το ήθος, την προσωπική τους ζωή και η συνεχής ψευδολογία όσον αφορά τα πολιτικά τους πιστεύω και τις συνθήκες του θανάτου τους αποτελούν πάγια τακτική της αστικής προπαγάνδας στην προσπάθεια της να υποβαθμίσει τις αυθόρμητες εκδηλώσεις οργής και συλλογικής αντίστασης που ξεσπούν με αφορμή τις δολοφονίες αυτές. Αφηγήσεις που μιλούν για “κωλόπαιδα”, “προβληματικές οικογένειες” και “ανεύθυνους γονείς” ανταποκρίνονται στα πιο, βαθιά ριζωμένα, συντηρητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, καταφέρνοντας έμμεσα πολιτικά πλήγματα σε ολόκληρο το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα και τις πρακτικές του.
Ανάλογα είναι και τα πλήγματα που δέχεται η μνήμη των μαζικών εξεγέρσεων του παρελθόντος. Ο ταξικός εχθρός γνωρίζει πόσο πολύτιμα διδάγματα μπορούν να γίνουν για τους καταπιεσμένους οι συγκρουσιακές καταστάσεις. Για αυτό φροντίζει είτε να καταπνίξει είτε να αφομοιώσει τον “απόηχο” τους, που προσπαθεί να ριζωθεί στην συλλογική μνήμη των από τα κάτω ως μια τρανταχτή απόδειξη πως η κοινωνική ανυπακοή και αντίσταση είναι εφικτή, παρά την υπεροπλία των μηχανισμών καταστολής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας απονοηματοδότησης είναι η (σχεδόν) πλήρης πλέον αφομοίωση της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου από την κυρίαρχη αφήγηση. Μια μαχητική κατάληψη δημόσιου, συγκεκριμένα πανεπιστημιακού, χώρου μετά από αρκετές μέρες δυναμικών πορειών και συγκρούσεων, παρουσιάζεται σήμερα ως μια φιλειρηνική διαμαρτυρία. Η συμμετοχή κομματιών του ταξικού κινήματος (αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, κομμουνιστές κ.τ.λ.) στα γεγονότα του Πολυτεχνείου αποκρύπτεται έντεχνα κάτω από την γενική περιγραφή των συμμετεχόντων με τον όρο “φοιτητές ενάντια στην χούντα”. Το δίκαιο αντι-ιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό αίσθημα που χαρακτήριζε τα κινήματα της εποχής βαφτίζεται σήμερα “διάχυτος αντι-αμερικανισμός εκείνων των ημερών”, ως κομμάτι της προσπάθειας να παρουσιαστεί σαν ένα παροδικό και παρωχημένο πλέον ιδεολόγημα που δεν θα μπορούσε να βρει σκοπό ύπαρξης στις σημερινές συνθήκες. Φυσικά η βάναυση αστυνομική καταστολή της πορείας της επετείου του Πολυτεχνείου στις 16/11/1980, που κατέληξε στην δολοφονία του Ιάκωβου Κουμή και της Σταματίνας Κανελλοπούλου, δεν φαίνεται να αποτελεί γεγονός άξιο αναφοράς στις σχολικές γιορτές ή τα τηλεοπτικά αφιερώματα που “τιμούν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου”, αφού θα χαλούσε την ρόδινη, χαζο-χαρούμενη εικόνα που με τόσο κόπο έχουν κατασκευάσει.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Άραγε, πόσο μακρινό είναι ένα αντίστοιχο μέλλον και για την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08; Πόσο απίθανο είναι οι μαζικές συγκρούσεις και επιθέσεις στις δυνάμεις καταστολής να κρυφτούν κάτω από αφηγήσεις για ειρηνικές διαμαρτυρίες και να παρουσιαστούν ως έκτροπα αυτών, η οργισμένη αντεπίθεση, μετά από μια κρατική δολοφονία και την τρομολαγνεία που την ακολούθησε, να βαφτιστεί “υγιής αντίδραση ενάντια στην αστυνομική βία, για την προάσπιση των δημοκρατικών αξιών”, οι συμμετέχοντες στην εξέγερση να ονομαστούν απλά “νεολαίοι”, η έκτη του Δεκέμβρη να γίνει άλλη μια “γιορτή της Δημοκρατίας” πάνω στα πτώματα των νεκρών του ταξικού πολέμου; Είναι προφανές ότι η εξουσία φροντίζει να ξαναγράψει την Ιστορία όταν αισθάνεται πως απειλείται από αυτήν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Δεκέμβρης, ως η πιο “εντυπωσιακή” εξέγερση που έχει ζήσει η σύγχρονη Ελλάδα, δεν μπορεί τόσο εύκολα να ξεχαστεί ή να θαφτεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, τουλάχιστον όχι ακόμα. Είναι φυσικό, λοιπόν, να προσπαθήσει να τον απονοηματοδοτήσει, να τον γδύσει από την πολιτική του φύση, να τον αφομοιώσει στην κυρίαρχη αφήγηση και ,με λίγα λόγια, να τον καταστήσει ακίνδυνο. Μπορεί η σωστή στιγμή για αυτό να μην έχει έρθει ακόμα, όμως μέχρι τότε δεν μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς.
Για να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο χρειάζεται η πολιτική αναβάθμιση της προσπάθειας του κινήματος να κρατήσει την κληρονομιά του Δεκέμβρη ζωντανή. Οι επετειακές πορείες και συγκρούσεις στην περιοχή των Εξαρχείων είναι σίγουρα ένα κομμάτι αυτού του πολιτικού “παζλ” που καλούμαστε να συνθέσουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετές. Δεν φτάνει πλέον η ανακύκλωση εντός του κινήματος των “περασμένων μεγαλείων” του, όντας για ακόμα μια φορά πλήρως αποκομμένο από τις κοινωνικές συνθήκες και ανάγκες, όσο φορτισμένες συναισθηματικά και αν είναι οι αναμνήσεις που αυτά προσφέρουν. Δυστυχώς, η μνήμη της κοινωνίας είναι πολλές φορές κοντή και οι θεαματικές εικόνες στα έκτακτα δελτία ειδήσεων το βράδυ της 6/12 δεν φτάνουν για να αντιπαλέψουμε αυτό το βαθύ πρόβλημα.
Είναι αναγκαίο, σήμερα περισσότερο από ποτέ, το πρόταγμα της εξέγερσης και της σύγκρουσης να πάψει να προορίζεται για “εσωτερική κατανάλωση”, να επικαιροποιηθεί εντός του κοινωνικού ιστού, απέναντι στην απάθεια και την υποταγή. Πρέπει να αντιπαλέψουμε, με όλα τα μέσα του αγώνα, την αστική προπαγάνδα ανακόπτοντας τα σχέδια της πριν ακόμα μπουν σε εφαρμογή, να εντάξουμε τα διδάγματα των εξεγέρσεων του παρελθόντος στα πλαίσια της ταξικής μας πολιτικής, να τα χρησιμοποιήσουμε σαν εργαλεία ριζοσπαστικοποίησης και ενδυνάμωσης της ταξικής οργάνωσης. Να ξεπεράσουν οι ίδιοι οι εξεγερμένοι τον Δεκέμβρη, αντιλαμβανόμενοι τις αδυναμίες του, κρατώντας μόνο τα χρήσιμα διδάγματα του. Ας μην περιμένουμε πια κάποιους “ιδιαίτερους” μήνες του χρόνου ή άλλες αφορμές για να εξεγερθούμε, πόσο μάλλον τόσο τραγικές όσο η δολοφονία ενός ανθρώπου. Οι εξεγέρσεις του παρελθόντος μπορούν είτε να γίνουν βάρος που μας κρατάει πίσω, σαν “φαντάσματα” τα οποία κυνηγάμε συνεχώς προσπαθώντας μάταια να επαναλάβουμε, είτε να γίνουν σημαντικά εργαλεία στα χέρια του κινήματος για το πέρασμα από την αυθόρμητη και αντανακλαστική αντίδραση στην ταξική οργάνωση, τον υπεύθυνο και συνεχή αγώνα των δυνάμεων των καταπιεσμένων μέχρι την κοινωνική επανάσταση.
Να επανανοηματοδοτήσουμε τον Δεκέμβρη, και όλες τις εξεγέρσεις του παρελθόντος μας, πριν καταφέρει ο ταξικός εχθρός να καταστήσει την κληρονομιά τους ακίνδυνη, πριν φτάσουμε στο σημείο να πρέπει να τις επανοικειοποιηθούμε. Να εμπλουτίσουμε με την κληρονομιά τους τις κοινωνικές αντιστάσεις του σήμερα.
ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Καλούμε στην πρωινή μαθητική/φοιτητική πορεία στις 6/12 στα Προπύλαια, 12:00
Συνέλευση Μαθητών/τριών από τον Αναρχικό/Αντιεξουσιαστικό χώρο